Gotowanie to pewien rodzaj podróży, nawet jeśli w nim nie uczestniczymy, nie smakujemy. W minionym tygodniu na naszym rodzinnym blogu Kudłaczy w Podróży pojawił się przepis na foccacię: fakt, że tym razem nie miałem okazji jej spróbować, jeszcze bardziej przeniósł mnie do sfery wspomnień.

Odkryłem ją na szlaku Via Francigena kiedy to, nie mogąc przywyknąć do toskańskiego chleba, szukaliśmy wraz z Karolem innego pieczywa. Ale zacznijmy od początku… co takiego nie pasowało nam w toskańskim chlebie? Tradycyjny „pane toscano” składa się z pszenicy, wody oraz drożdży – bez dodatku soli! Fakt ten tłumaczony jest historią: kiedy wartość soli równa była złotu, bogate miasta takie jak Piza starały się wywrzeć presję na biedniejszej reszcie społeczeństwa. Toskańczycy jednak, a na ich czele mieszkańcy Florencji, nie poddali się jednak tym wpływom i spopularyzowali w regionie chleb bez soli. Tradycja ta kontynuowana jest do dziś, a niesłony chleb podobno tylko uwydatnia smak innych potraw, którym towarzyszy on w ciągu dnia.

Wiodąca często przez bezdroża Via Francigena nauczyła nas z Karolem, by zawsze mieć w plecaku przynajmniej pół bochenka 'pane toscano’ (wraz z kawałkiem sera oraz ciastkami na czarną godzinę). Jednak kiedy nadarzała się okazja, w piekarni prosiliśmy o foccacię, ten płaski chleb nasączony oliwą, posypany solą i ziołami. Była pyszna sama w sobie, a gdy w maleńkim barze-sklepie sprzedawczyni w Radicofani sprzedawczyni przygotowała nam kanapki z foccacią na drogę, byliśmy już zupełnie wniebowzięci. Ten rodzaj placka. przypominający pizzę, zaczęto przygotowywać w Ligurii, gdzie z powodu wilgotnego, morskiego powietrza zwykły chleb bardzo szybko pleśniał. Początkowo nie dodawano drożdży, które Włosi zaczęli dorzucać dopiero później, kiedy foccacia stała się popularna w całym kraju.

Dziś, zależnie od regionu, można spotkać się z jej różnymi wersjami: z dodatkiem sera, cebuli, pomidorów… Dobra, ze wspomnień i opowieści czas chyba przejść do praktyki. Zerknijcie na przepis:

Składniki

•  400 g maki pszennej
• 20 g świeżych drożdży
• 350 ml wody
• oliwa z oliwek
• zioła : tymianek. rozmaryn, oregano, bazylia
• sól drobna i gruboziarnista

Przygotowanie:

Drożdże rozpuścić w 50 ml wody ( pozostanie nam 300 ml) dołożyć do nich nieco mąki i pozostawić na aż zaczną pracować. Drożdże dołączyć do pozostałej maki, dodać szczyptę soli i pozostałą ilość wody 300 ml. Zagnieść ciasto, Zawinąć w kulę, posmarować nieco oliwą, przykryć folią spożywczą do wyrośnięcia na około 40 minut.

Wyrośnięte ciasto wyłożyć na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia, rozciągnąć dłońmi na papierze, posmarować oliwą, przykryć i pozostawić na około 15 minut do wyrośnięcia.

Zioła połączyć z oliwą, Zrobić w wyrośniętym cieście palcami dziurki, wlać do nich oliwę z ziołami, całość posmarować oliwą. Włożyć do rozgrzanego piekarnika do temperatury ok. 200 C i piec około 25 minut.

Jeśli macie ochotę, spróbujcie przygotować i chleb toskański. Jeśli wyruszycie na Via Francigena, w plecaku znajdzie się miejsce na oba rodzaje pieczywa!

Mikołaj

Źródła:

Polacy we Włoszech

Adamczewski Blog

Notatnik Kuchenny

The post Włoska foccacia first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

Zgadzamy się ze znajomymi, że najtrudniejszy jest trzeci, czwarty dzień wędrówki. Pierwsze kilkadziesiąt kilometrów pokonujemy z łatwością: nasze ciało jeszcze myśli, że wybrało się po prostu na odrobinę dłuższy spacer. Trzeciego dnia jednak zdaje sobie sprawę, że chodzi o coś poważniejszego. Wysiłek jest nieprzerwany, kolejne kilometry zaczynają nakładać się na siebie, plecak staje się cięższy. Przychodzi ból nóg i pleców, na stopach pojawiają się pęcherze. Dopiero trzeciego dnia zaczynamy zmagać się z Drogą.

Jak temu zaradzić? Jest parę sposobów: Weźcie wychodzone buty, opcjonalnie kijki trekkingowe, nie wkładajcie za dużo do plecaka. Mi udało się uniknąć pęcherzy. Na camino portugues wziąłem zużyte, podziurawione buty z poprzedniego szlaku, które stanowiły ogólny obiekt powątpiewania pośród innych pielgrzymów (te same buty wziąłem również na Via Francigena – bo dojściu do Rzymu stwierdziłem, że chyba już przeżyły swoje…). Te kilka prostych sposób jednak nie każdemu wystarcza. Ludzie chcą się zabezpieczyć w każdy możliwy sposób, przed wyjazdem kupując najlepszy plecak, specjalne koszulki, kurtki przeciwdeszczowe… wszystko oczywiście nowe i specjalne na szlak. W rezultacie zamiast pielgrzymów stają się chodzącymi reklamami. Pamiętam, jak znajoma opowiadała mi kiedyś ze łzami w oczach o swojej próbie przekonania takiego doskonałego pielgrzyma sportowca do tego, czym tak naprawdę jest Camino: stąd nie można wrócić bez zadrapań. Ale też nie chodzi o to, by popaść w drugą skrajność i gloryfikować ból.

Bo Camino jest bardziej drogą duchową niż fizyczną. Uświadamiałem sobie to coraz dobitniej z każdym kolejnym kilometrem. Pierwszy kryzys prowadzi więc do drugiego, poważniejszego: kryzysu duchowego.

Z doświadczenia mogę wyliczyć, że następuje on mniej więcej po tygodniu wędrówki. I trzeba go doświadczyć, dlatego też warto, by droga trwała przynajmniej tydzień: dopiero wtedy zaczynamy zadawać sobie pytania o jej sens. Kryzys duchowy bywa kompletnie irracjonalny, a w moim przypadku często przekłada się na ogóle zmęczenie fizyczne. Nie chodzi nawet o to, że brak ci sił; jesteś po prostu wyzuty ze wszelkiej energii. Tracisz motywację. Zaczyna się to od prostych pytań, które pojawiają się w głowie choćby w trakcie trudniejszych odcinków: „po co właściwie ja się tak męczę?”; później kilometry wydłużają się i pustoszeją, sprawiając że najprostszy odcinek staje się nie do zniesienia, a ty kończysz dzień, nie wiedząc, dokąd doszedłem ani jaki masz cel. Tracisz z oczu Santiago. Albo Rzym (zajrzyjcie TUTAJ, aby przeczytać parę słów o kryzysowym dniu na Via Francigena). Albo jakikolwiek inny cel wędrówki.

Tak, Camino to przede wszystkim rzeczywistość duchowa. Kryzys dopada cię jak nagła halucynacja, ale wychodzisz z niego z zupełnie innym spojrzeniem, jakby lżejszy. Trudno ująć w słowa to, co kryje się między pięknymi pocztówkami i co stanowi o niezwykłości tej Drogi. Z pewnością nie ma co się bać żadnego z kryzysów. One sprawiają, że nasze doświadczenie jest prawdziwe. I piękne, tak, również piękne. Bo poprzez różne wątpliwości właśnie docieramy do wiary.

Mikołaj

The post Kryzys na Camino first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

https://www.instagram.com/p/BYcqNfth8U9/

https://www.instagram.com/p/BYkfGqfBfko/

The post Via Francigena. 30.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

https://www.instagram.com/p/BYZEtbUhLrx/

The post Via Francigena. 29.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

a drogę. Czas to naprawdę dziwna rzecz na szlaku.
Gdyby ktoś mnie teraz zapytał, jak to jest dotrzeć do celu po tylu dniach wędrówki, nie potrafiłbym odpowiedzieć. Chodziłem jak we śnie po placu św Piotra i bazylice. I jakby przez mgłę, ale rozumiałem. Nie jestem w stanie tego przekazać. Rozglądałem się dokoła i nagle wszystko rozumiałem. Po dotarciu do celu cała droga się rozświetliła.
Jak na razie trudno mi powiedzieć coś więcej Dołączam nasze zdjęcie z Testimonium oraz paszportami pielgrzyma.

The post Via Francigena. 28.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

Kolejne kilometry do przebycia są w trakcie wędrówki bardzo względne: niekiedy zdaje się, jakby cel był daleko jak stąd do Canterbury, innym razem czas mija błyskawicznie. Uczę się skupienia, wczucia w rytm własnych kroków – zamykam się w samej wędrówce, by paradoksalnie otworzyć się i uwolnić od zbędnych myśli, czasu oraz wszystkiego, co tylko pozornie istnieje.

The post Via Francigena. 27.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

The post Via Francigena. 26.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

Od paru dni staram się odnaleźć starego ducha pielgrzymowania (w końcu szlak używany jest juz od średniowiecza) i myślę, co to właściwie oznacza: doszło dziś do mnie, że chodzi po prostu o pełne zawierzenie się Drodze. Z całym jej szczęściem i trudnościami. Z tym, co dostajemy i czego nam brakuje. Taka pielgrzymka jest dla mnie odbiciem życia, dwiema wędrówkami, które odbywam: na zewnątrz i wewnątrz siebie. Idziemy do Rzymu, do grobu sw. Piotra i Pawła, oczywiście. Ufam jednak, ze cel jest czymś więcej, ze znajduje się on jeszcze gdzieś dalej. Gdzie? Zobaczymy, co przyniesie droga.
Po ciężkich chwilach, które przeżywaliśmy za Siena, czujemy się jak zmartwychwstali. Mam wrażenie, jakby każdy kolejny krok dodawał mi więcej siły.

 

The post Via Francigena. 25.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

https://www.instagram.com/p/BYLggMnBJNq/

Zapisz

The post Via Francigena. 24.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.

Pozdrawiamy ze źródeł termalnych w Viterbo! Pisał o nich Dante, kąpali sie Rzymianie, pielgrzymi, kurtyzany… a teraz proszę, jest i Karol.

The post Via Francigena. 23.08.2017 first appeared on Blog literacko-podróżniczy Blogue littéraire francophone.